Jaki wpływ ma wilgotność i temperatura gleby na wzrost upraw?

Wpływ struktury gleby na magazynowanie i przepływ wody

Istnieją różnice w zdolności różnych rodzajów gleb do magazynowania wody. Na głębokości penetracji korzeni (około 1,2m) gleby piaszczyste przechowują około 102 mm wody, gliny i iły od 153 do 178 mm, a gliny około 203 mm.

 

Szybkość, z jaką woda przenika do gleby i porusza się w niej zależy głównie od jej struktury i nazywana jest szybkością infiltracji. Rysunek 1 przedstawia zależność pomiędzy strukturą gleby a infiltracją wody. Gleba piaszczysta ma duże przestrzenie porowe, przez które woda porusza się szybko i łatwo, gleby ilaste mają mniejsze przestrzenie porowe, co powoduje, że woda porusza się wolniej.

 

Rysunek 1. Zmiana współczynnika infiltracji w czasie

 

 

Strategie gospodarowania wodą w glebie

Istnieją dwa podstawowe źródła wilgoci wykorzystywane w uprawach: opady w okresie wegetacji oraz wilgotność zmagazynowana w glebie (np. śnieg), powstała w okresie poza okresem wegetacji. Wszelkie zabiegi polegające na zatrzymywaniu deszczu/śniegu w miejscach, w których on pada, powodują przedostawanie się większej ilości wody do gleby. Takie praktyki obejmują następujące elementy:

• Utrzymanie śniegu na polu
• Wykorzystanie resztek pożniwnych
• Zabiegi glebowe
• Letni odłóg

Utrzymanie śniegu na polu

Prace badawcze przeprowadzone w Swift Current i innych miejscach na amerykańskich preriach wykazały, że znaczne ilości wilgoci mogą być zatrzymywane poprzez pozostawienie stojącego ścierniska w celu uwięzienia śniegu w zimie, niż gdyby zostało ono zaorane lub zniszczone przez ogień. Jesienna obróbka rżyska spowodowała zmniejszenie ilości wody w glebie o 15 do 20 mm w porównaniu z rżyskiem stojącym, co przełożyło się również na wymierne różnice w wielkości plonów wynoszące około 20 kg/ha/mm. Modyfikacja gospodarowania ścierniskiem przyniosła więc obiecujące rezultaty. W Swift Current dzięki zastosowaniu pasów retencji dla zbóż, udało się zachować 13 mm dodatkowej dostępnej wilgoci w glebie w porównaniu z rżyskami skoszonymi na jednakowej standardowej wysokości. Co ciekawe, zauważono, że w pasie ścierniska uzyskano istotnie wyższe plony pszenicy jarej w porównaniu z niskimi ścierniskami, szczególnie w latach suchych. Gdy gleba jest sucha, można zatrzymać w niej do połowy opadów śniegu lub 10-15 % rocznych opadów, pod warunkiem, że śnieg jest skutecznie zatrzymany na polu.

 

Wilgoć spowodowana zatrzymywaniem się śniegu może zapewnić dobry start roślin na wiosnę, ale nie może złagodzić suszy, jeśli opady w okresie wegetacji będą niewystarczające.

 

Wykorzystanie resztek pożniwnych

Resztki pożniwne pozostawione na powierzchni ograniczają erozję gleby. Pomagają również zachować wodę poprzez zmniejszenie parowania i spływu oraz poprzez zwiększenie retencji śniegu i infiltracji wody. Skuteczność resztek pożniwnych w ochronie wody zależy od ich ilości pozostawionej na powierzchni gleby.

 

Zabiegi glebowe

Zabiegi uprawowe (kierunek i częstotliwość) mogą mieć wpływ na zachowanie wilgotności. Uprawa gleby w poprzek, a nie w górę i w dół, w terenie pagórkowatym pomaga zapobiegać szybkiemu spływaniu wody. Liczba przeprowadzonych zabiegów bezpośrednio decyduje o ilości resztek pożniwnych pozostawionych na powierzchni gleby. Innymi słowy, każda czynność uprawowa zmniejsza zarówno ilość resztek pożniwnych, jak i tym samym ilość zaoszczędzonej wody.

 

Uprawa zerowa lub siew bezpośredni polega na umieszczeniu nasion bezpośrednio w glebie, bez konieczności wykonywania wcześniejszej orki. Zapobiega to wysychaniu gleby przez uprawę roli i zapewnia zwarte, wilgotne podłoże do szybkiego kiełkowania. Temperatura gleby będzie jednak nieco niższa ze względu na większe odbicie promieniowania słonecznego przez resztki pożniwne, niż na polu o mniejszej ilości resztek pożniwnych co jest spowodowane wykonywaniem zabiegów rolnych.

 

Letni odłóg

Praktyka letniego odłogowania wymaga, aby gleba posiadała zdolność do wychwytywania i magazynowania dostępnej wody w okresie 21 miesięcy ugoru poprzedzającego wiosenny siew. Jak wspomniano wcześniej, różne rodzaje gleb mają różną zdolność do zatrzymywania wody. W związku z tym pojawiają się głosy, że okres letniego odłogowania jest nieefektywny w zachowywaniu wilgoci. Zwolennicy odłogowania letniego twierdzą natomiast, że:

• Wyższe plony dzięki letniemu odłogowi świadczą o tym, że wilgotność jest zachowana, a azot w glebie zwiększa się w okresie ugorowania.
• Częste zabiegi rolne zmniejszają liczebność chwastów, a co za tym idzie zmniejszają koszty chemii.
• Letnie ugorowanie powoduje również bardziej równomierne rozłożenie prac w ciągu roku.
• Stabilizuje to dochody gospodarstwa i zmniejsza lub eliminuje problemy wynikające z niewystarczających dochodów.

Z drugiej strony, osoby nie popierające odłogu letniego wskazują na jego negatywne aspekty:

• Zwiększa się erozja wiatrowa i wodna
• Zmniejsza się zawartość materii organicznej w glebie, co obniża zdolność zatrzymywania wody w glebie, a w niektórych przypadkach także zwiększa się zasolenie gleby, co prowadzi do zmniejszenia żyzności, a w konsekwencji do zmniejszenia plonów

Stosowanie ugorów letnich jest najskuteczniejsze w zachowywaniu wody na obszarach o średniej wiosennej zawartości wody w glebie oraz na glebach o dostępnej większej pojemności wodnej. Zawartość wody w glebie na stanowisku była większa w płodozmianie ugorowym pszenicy w porównaniu z pszenicą uprawianą w systemie ciągłym i zwiększała się wraz ze wzrostem dostępnej pojemności wodnej. Biorąc pod uwagę warunki panujące w regionach suchych stref gleb brunatnych i ciemno-brunatnych, wydaje się, że niewielka ilość wilgoci zachowanej w tych regionach w wyniku odłogowania letniego może być korzystna na początku sezonu.

 

Woda dostępna dla roślin

Rośliny mogą z łatwością wykorzystywać wodę znajdującą się w glebie pomiędzy pojemnością wodną pola a punktem więdnięcia. Nazywa się to wodą dostępną. Jest ona mierzona w milimetrach lub w calach wody na jednostkę głębokości gleby. Gleby o średniej i ciężkiej strukturze utrzymują znacznie więcej wody dostępnej niż gleby grube i piaszczyste.

 

Pojemność wodna pola

Gleba jest na granicy pojemności pola po dokładnym nasiąknięciu i pozostawieniu na kilka dni do swobodnego drenażu. W przypadku większości gleb jest to najlepszy poziom wilgotności dla wzrostu roślin, ponieważ gleba zatrzymuje maksymalną ilość wody dostępnej dla roślin. Pojemność pola zależy również od struktury gleby, w której gleby gliniaste zatrzymują więcej wody przy danej pojemności pola niż gleby piaszczyste.

 

Punkt więdnięcia roślin

W miarę jak rośliny uprawne pobierają wodę z gleby, coraz trudniej jest im wykorzystać jej pozostałości. Jeśli do gleby nie zostanie dostarczona znów woda, to w pewnym momencie rośliny nie będą w stanie jej pobrać w ilości wystarczającej do zaspokojenia ich potrzeb, a w konsekwencji zaczną więdnąć. Taka ilość wody glebowej wyznacza stały punkt więdnięcia. Jest to punkt, w którym woda glebowa nie jest już dostępna dla roślin.

 

Określanie wilgotności gleby

Najprostszym sposobem na określenie wilgotności gleby jest metoda "na dotyk". Ściskając i przyglądając się garści gleby można określić jej teksturę. Na podstawie tekstury gleby i głębokości na jaką jest wilgotna można określić ilość zawartej w niej wilgoci. Jedyny potrzebny sprzęt to łopata lub świder do pobierania próbek z żądanej głębokości.

 

Wpływ wilgoci na wzrost roślin

Wilgotność a kiełkowanie

Za główny czynnik decydujący o rozpoczęciu kiełkowania uważa się dostępność wilgoci. Przyjmuje się, że kiełkowanie rozpoczyna się, gdy wilgotność gleby jest 1,2 razy większa niż punkt więdnięcia. Tak długo, jak warunek ten jest spełniony, kiełkowanie przebiega bez przeszkód w kolejnych fazach, aż do momentu, gdy pod koniec siedmiu dni kiełkowanie zostanie zakończone i pojawią się wschody. Jeżeli gleba wyschnie poniżej 1,2 punktu więdnięcia w ciągu 4 dni od rozpoczęcia kiełkowania, to proces kiełkowania zostajnie zatrzymany i wznowiony dopiero po ponownym zwilżeniu gleby od punktu, w którym się zatrzymał. Jeżeli wysychanie nastąpi cztery lub więcej dni od rozpoczęcia kiełkowania, to następi pogorszenie jakości kiełkujących nasion. Jeżeli suche warunki utrzymują się przez ponad sześć dni, to można założyć, że nasiona są martwe i nie dadzą plonów.

 

Funkcje wody w roślinie

Woda spełnia w roślinach cztery podstawowe funkcje: jest głównym składnikiem fizjologicznie czynnej tkanki; jako odczynnik w procesach fotosyntezy i hydrolitycznych; jako rozpuszczalnik soli, cukrów i innych substancji rozpuszczalnych oraz jest niezbędna do utrzymania jędrności niezbędnej do rozbudowy i wzrostu komórek.

 

Zapotrzebowanie na wodę

Ilość wody wykorzystywanej przez daną roślinę lub ewapotranspiracji zależy od stadium wzrostu rośliny, temperatury powietrza i gleby, prędkości wiatru, wilgotności względnej, fizjologii roślin i dostępnej wody glebowej. Badania w Albercie (Kanada) wykazały, że w przypadku nawadnianej na wiosnę pszenicy twardej czerwonej i miękkiej białej, zużycie wody waha się od 1,0 do 3,0 mm/dzień we wczesnych fazach wzrostu, zwiększając się do 7,0 do 7,5 mm/dzień w fazie wzrostu i kwitnienia. Jest to zgodne z raportem Dunlopa i Shaykewicha (1982), że tempo ewapotranspiracji wody na początku sezonu jest niskie, być może 30% potencjalnej ewapotranspiracji, ale równa się maksymalnej ewapotranspiracji, gdy tylko liście utworzą pełną pokrywę. Pozostaje ona na tym poziomie do momentu, gdy rośliny zaczyną dojrzewać, w którym to czasie zużycie wody spada dość szybko.

 

Schematy pobierania i czerpania wody są związane z gęstością korzeni. Generalnie od 50 do 60% pobieranej wody przypada na pierwsze 0,3 m, od 20 do 25% na drugie 0,3 m, od 10 do 15% na trzecie 0,3 m i mniej niż 10% na czwarte 0,3 m głębokości gleby. Zazwyczaj 100% poboru wody odbywa się z pierwszego 1,0 do 1,5 m.

 

Stres wilgotnościowy na różnych etapach wzrostu i plonowania

Jak już wcześniej wspomniano, pszenica wymaga różnych ilości wody w różnych fazach wzrostu. Badania wykazały, że stres wodny w niektórych fazach wzrostu może znacząco zmniejszyć plon ziarna.

 

Campbell (1968) przy użyciu odmiany pszenicy Chinook, określił wpływ stresu wodnego gleby w różnych fazach wzrostu. Pszenicę uprawiano w glebie ilasto-gliniastej w komorze wzrostu przy wilgotności względnej powietrza 80%. Dla celów porównawczych zachowano różne kombinacje okresów "suchych" i "mokrych". Okres suchy polegał na ponownym zwilżeniu gleby do pojemności polowej (25% masy gleby) po wyczerpaniu wody do punktu bliskiego trwałemu więdnięciu (10% masy gleby). Nawadnianie polegało na ponownym zwilżaniu gleby po jej odwodnieniu do 16% jej masy. Największe plony uzyskano, gdy rośliny uprawiane były w warunkach suchych do stadium "łopatki" (stadium bezpośrednio poprzedzające wyłonienie się główki z okrywy), a następnie w warunkach wilgotnych. Zabieg ten skutkował największą liczbą kiełków w doniczce wraz z dobrym osadzeniem nasion. Najmniejsze plony uzyskano, gdy warunki wodne odwrócono. Zabieg ten skutkował najmniejszą liczbą kiełków ze 60% skuteczności. Podobne wnioski pochodzą z pracy Lehane'a i Staple'a (1962), którzy stwierdzili, że plony nasion na glebach gliniastych poddanych stresowi we wczesnych fazach wzrostu były ponad dwukrotnie wyższe niż te, które poddano stresowi w późniejszych fazach. Uprawy z wczesnym stresem plonowały około dwóch trzecich optimum, a te z późnym stresem jedną trzecią optimum. Optymalne zbiory to takie, które uzyskiwano w optymalnych warunkach wilgotnościowych (tzn. gleby były nawilżane ponownie do pełnej pojemności gelby za każdym razem, gdy wilgotność dostępna dla roślin spadała do 75% wartości początkowej), przy czym na optymalne plony nie wpływały różnice w strukturze gleby. Stwierdzono, że uprawy z późnym uwilgotnieniem ciężkiej gliny charakteryzowały się znacznie mniejszymi plonami niż uprawy na ziemi ilastej. Większe plony uzasadniano ograniczeniu wzrostu i transpiracji we wczesnych fazach uprawy, dzięki czemu pozostało więcej wilgoci w dalszych fazach wzrostu.

 

Z punktu widzenia opadów deszczu najbardziej krytycznym etapem są fazy od sadzenia do wschodzenia i faza pięciolistna do kłoszenia dla pszenicy uprawianej na ściernisku, a faza strzału w źdźbło do kłoszenia dla pszenicy uprawianej na ugorze.

 

Campbell i in. (1988) podali, że zarówno w przypadku ugorów, jak i ściernisk, woda z opadów dostępna podczas rozwoju ziaren (od fazy pięciolistnej do kłoszenia) były bardzo ważne, ale w przypadku upraw ścierniskowych na suchym gruncie, opady w czasie siewu były równie ważne, ponieważ są one niezbędne do prawidłowego rozwoju roślin. Zauważono, że w przeszłości opady w czasie siewu nie były w pełni uwzględnione ze względu na większą wilgotność gleby zalegającej na odłogu oraz że wpływ opadów w okresie wegetacji na plon staje się krytyczny dopiero po fazie pięciolistnej - kiedy to zmagazynowana woda normalnie wyczerpałaby się, gdyby opady podczas wczesnej fazy uprawy były niskie.

 

Tabela 1. Znaczenie opadów w poszczególnych fazach wzrostu dla pszenicy

 

 

Efektywność zużycia wody - ogólne

Efektywność zużycia wody jest zróżnicowana w zależności od rodzaju pszenicy, strefy glebowej i rodzaju uprawy (ugór i ściernisko). Na przykład w Manitobie, Rourke (1989) podaje wartości efektywności wynoszące 10,5 i 13,7 kg/ha/mm (4.0 i 5.2 bu/ac/in) wody odpowiednio dla pszenicy Hard Red Spring oraz Canadian Prairie Spring. Patrz tabela 2.

 

Tabela 2. Wpływ zużycia wody na plon ziarna pszenicy

 

 

± HRS=Hard Red Spring, SWS=Soft White Spring, CPS=Canada Prairie Spring
*Wzrost wydajności krańcowej=Dodatkowy busznel ziarna wyprodukowany z każdego cala wilgoci powyżej wartości progowej
**Wartość progowa=Minimalna ilość dostępnej wilgoci potrzebnej do wyprodukowania plonu ziarna
Żródło: Henry et al., 1986

 

Temperatura gleby a kiełkowanie

Temperatura gleby wpływa na kiełkowanie i wzrost roślin zbożowych. Temperatura gleby zmienia się w zależności od czasu i głębokości i zależy od promieniowania docierającego do powierzchni gleby, jakości powierzchniowego przewodnictwa cieplnego i pojemności cieplnej gleby.

 

Wydaje się, że zboża jare pojawiają się szybko w temperaturze gleby od 24 do 28 °C. Tempo wschodów pszenicy jarej wzrosło z 6 do 24°C, jednak nie wpłynęło to na ostateczne wschody. Minimalna temperatura do kiełkowania roślin zbożowych wynosi 4°C, a preferowana temperatura to 20°C.

 

Temperatura gleby a wzrost roślin

Temperatura gleby wpływa na wzrost roślin pośrednio poprzez wpływ na pobór wody i składników odżywczych oraz wzrost korzeni. Przy stałej wilgotności, spadek temperatury powoduje zmniejszenie poboru wody i składników pokarmowych. W niskich temperaturach zmniejsza się transport od korzenia do pędu i odwrotnie.

 

Optymalne temperatury dla wzrostu korzeni są prawdopodobnie niższe niż dla wzrostu pędów i mogą się różnić w zależności od stadium wzrostu. Stwierdzono, że optymalna temperatura dla wzrostu korzeni pszenicy jarej wynosi 22°C lub mniej.

 

Temperatura a wzrost roślin

Temperatura określa tempo rozwoju upraw i w konsekwencji wpływa na długość całego okresu wegetacyjnego uprawy. Wzrost rozpoczyna się przy pewnej minimalnej temperaturze (4-5°C). Wraz ze wzrostem temperatury tempo wzrostu roślin wzrasta aż do osiągnięcia optymalnej temperatury. Średnia dzienna temperatura dla optymalnego wzrostu i krzewienia się roślin wynosi od 15 do 20°C. Tempo wzrostu będzie spadać wraz ze wzrostem temperatury powyżej tego optymalnego zakresu. Pod koniec okresu wegetacyjnego, wzrost zatrzyma się, gdy temperatura powietrza spadnie poniżej 5°C.

 

Odstęp pomiędzy inicjacją kwiatów a kwitnieniem jest krótszy w wysokiej temperaturze (30°C) niż w niskiej (10°C). Zwiększenie intensywności światła spowodowało zwiększenie tempa rozwijania się kwiatostanu i wcześniejsze kwitnienie.

 

Dni wzrostu

Dni wzrostu są obliczane jako różnica między średnią temperaturą dzienną, a (bazową) temperaturą progową przyjmowaną jako 5°C dla pszenicy. W literaturze przedmiotu temperatura bazowa wynosi od 0 do 5,5°C. Dni wegetacji są obliczane dla każdego dnia sezonu wegetacyjnego i sumowane, aby dać skumulowane dni wzrostu dla sezonu wegetacyjnego.

 

Wykazano, że skumulowane dni wzrostu są wiarygodnym wyznacznikiem szybkości rozwoju (kwitnienia) twardej czerwonej pszenicy jarej i szybkości przyswajania suchej masy przez ziarno. Zastosowanie tego pramteru zostało wykorzystane jako estymator zmian rozwoju kłosów (główki) i zawartości wody w ziarnie, a tym samym stopnia dojrzałości. Stwierdzono, że dni wzrostu mają wpływ na 90% zmian wody w kłosie. W Ameryce Północnej wciąż trwają badania mające na celu pełniejsze określenie zależności między dniami wzrostu a innymi cechami związanymi ze stadiami wzrostu.

 

Rozwiązanie

Czujnik temperatury i wilgotności gleby UbiBot, to wodoszczelna sonda gruntowa ze stali nierdzewnej do stosowania jako ciągły tester gleby, podłączany przez USB do urządzeń UbiBot serii WS1-Pro, GS1-AETH1RS i GS1-AL4G1RS.

Cechy charakterystyczne

Jest to wodoszczelna sonda wilgotności gleby wykonana ze stali nierdzewnej o zakresie pomiaru temperatury od -40 do 85 C (± 0.5 °C) oraz wilgotności w zakresie od 0 do 100% RH. Sondę można łatwo wetknąć w ziemię. Łatwo się ją oczyszcza ze względu na odporność na rdzę.

 

Czujnik wilgotności gleby łączy się z bezprzewodowym urządzeniem pomiarowym poprzez złącze USB (komunikacja cyfrowa RS485 zapewnia brak wpływu kabla na odczyty). Sonda posiada 3-metrowy przewód, który można stosować w środowisku zewnętrznym, przy na przykąłd jednoczesnym umieszczeniu głównego urządzenia w pomieszczeniu lub skrzynce zabezpieczającej je przed bezpośrenim wpływem warunków atmosferycznych.

 

Dane zbierane przez czujnik można oglądać na ekranach urządzeń WS1Pro, GS1-AETH1RS i GS1-AL4G1RS, a także zdalnie w aplikacji lub w przeglądarce internetowej.

 

Użytkownik może samodzielnie ustawiać alarmy i włączać powiadomienia SMS oraz email dla wszystkich odczytów gromadzonych przez urządzenie. Odczyty mogą być przełączane (przeliczane) na platformie IoT pomiędzy wilgotnością bezwzględną i względną.

 

Sposób użycia

Należy wykopać otwór o średnicy ponad 20 cm w ziemi lub w glebie w szklarni. Następnie należy włożyć poziomo stalową sondę do tak przygotowanego punktu pomiarowego.

 

Czujnik należy podłączyć do dolnego portu USB urządzenia, a następnie przejść do ustawień w konsoli i aktywować przycisk oznaczony RS485 S.

 

Natępnie należy nacisnąć krótko raz przycisk zasilania, aby uruchomić synchronizację danych pomiędzy urządzeniem a platformą IoT. Odczyt temperatury z sondy pokazany będzie w dolnym rogu ekranu jako EXT2.

 

Sonda glebowa jest fabrycznie skalibrowana. Z założenia czujnik umieszczomy w powietrzu pokazuje swoje minimum 0% zawartosci wody, a maksimum 100% po zanurzeniu sondy w wodzie. W przypadku bardzo wilgotnej gleby odczyt powinien wynosić około 30% (w zależności od jej rodzaju).

 

Co sprawia, że urządzenia UbiBot są niepowtarzalne?

Rejestratory UbiBot są dostosowane do pracy w przemyśle, rolnictwie, farmacji i warunkach domowych. Monitorują parametry takie jak temperatura, wilgotnosc, oświetlenie, prędkość wiatru itp. i przesyłają je do użytkownika za pośrednictwem sieci Wi-Fi, 2G, 3G, 4G lub po kablu Ethernet.

 

Dane zgromadzone na platformie UbiBot IoT można je przeglądać z dowolnego telefonu, tabletu lub komputera w bezpłatnej aplikacji lub przeglądarce internetowej.

 

Platforma zapewnia między innymi usługi powiadomień w aplikacji, wysyła e-maile z alarmami. Użytkownik otrzymuje 200 darmowych powiadomień e-mail na każde urządzenie. Można dodatkowo wykupić alarm przez SMS, który kosztuje 0,02 USD za zdzarzenie a nawet usługe alarmowania przez połączenia głosowe, które kosztuje 0,03 USD za każde połączenie.

 

Działanie platformy można dodatkowo zautomatyzować za pomocą IFTTT, co pozwoli innym Twoim inteligentnym urządzeniom IoT rozmawiać ze sobą. Możesz również aktywować pewne funkcje za pomocą poleceń głosowych, korzystając z Google Home i Alexa, z którymi mogą komunikować się wszystkie urządzenia UbiBot.

 

UbiBot oferuje również funkcję udostępniania danych, dzięki której można dzielić się swoimi urządzeniami ze współpracownikami, przyjaciółmi lub członkami rodziny. Zyskujesz w ten sposób nie tylko całodobowy monitoring, ale i nadzór z pomocą pracowników lub członków rodziny.

 

Aplikacja UbiBot to jedno miejsce do zarządzania udostępnianiem danych ze wszystkich Twoich urządzeń. Daje również wgląd w to, kto wcześniej miał do nich dostęp, dzięki czemu można zarządzać wszystkim bardziej efektywnie.

 

Wszystko to sprawia, że urządzenia UbiBot i współpracujące z nimi akcesoria są niezbędne dla każdego, kto chce monitorować swoją glebę i mieć lepszą wiedzę o tym, co dokładnie dzieje się z jego roślinami. Wiedza ta pozwala prowadzić uprawę roślin na zupełnie nowym poziom pomagajać w jej wzrośie i przyczyniając się do większej wydajności.

 

Zzamiast ciągłego ręcznego monitorowania temperatury i wilgotności gleby pozwól naszemu sprzętowi pomiarowemu na ciężką pracę, a zaoszczędzony czas wykorzystaj na zdobycie wiedzy na temat wszystkiego, co wiąże się z wydajną uprawą.

 

Masz pytania? Z chęcią na nie odpowiemy. Skontaktuj się z nami już dziś!